دانلود , پاورپوینت,بررسی خانه بیسنگ 
مردم براي تامين سرپناه و بيان احساس خود در مورد فضاي زندگي نياز به خانه دارند . به علاوه ، خانه فضايي مانوس فراهم مي کند تا افراد به راحتي درآن زندگي کنند . مردم مي خواهند قلمروي داشته باشند که صرفا مختص آنها باشد . ايده آل اين است که خانه با طبيعت اطراف خود يا طبيعت مصنوع پيرامونش هماهنگ باشد . مردم مي خواهند خانه هايشان از نظر اقتصادي با صرفه باشد ، از مصالح سالم و بي عيب استفاده شود ، ترکيب خوب و محکمي داشته باشد و بتواند اجزاء ساخته شده اش را نگه دارد ، بدون اينکه براي دوام خود احتياج به نيروي اضافي يا هزينه هاي سنگين داشته باشد . به علاوه ، آنها مي خواهند خانه هايشان با فعاليتهايشان مطابقت داشته باشد ، به روز و با روياهاي آنان هماهنگ باشد . خانه بخش کوچکي از دنياي بزرگ است ، اما براي مردمي که در آن زندگي مي کنند ، خانه مي تواند تمام دنياي آنها باشد . خانه پوشاک ، ماشين ، فضاي کار، کلکسيون کارهاي هنري و فضاي خواب و استراحت آنها را در خود جاي مي دهد . 
خانه بیسنگ در شهر زنجان واقع شده اما منبع الهام گیری این سازه واقع در شهر سلطانیه و بناهای متعلق به دوران سلجوقی و ایلخانی و در راس آنها گنبد سلطانیه است. در دوره ایلخانان که شهر سلطانیه بنا شد، بسیاری از برج ها و ساختمان های بزرگ شهر با سنگ های تراشیده ساخته شد و شهر بقدری پیشرفت کرد که بعداز تبریز پایتخت آن دوران ایران، دومین شهر بزرگ ایران شناخته می شد. اما در این دوران که بیشتر سازه ها با سنگ ساخته می شد، گنبدی تمام آجری بنام گنبد سلطانیه بنا شد که مقبره پادشان ایلخانان است و هم اکنون نیز بعنوان سومین گنبد بزرگ جهان شناخته می شود. این بنا درست مانند ساختمان بیسنگ، به ستایش آجر می پردازد. در حقیقت مزیت بزرگ نمای آجری سنتی، همین هویت قابل درک آن است.
 
ساختمان بیسنگ در زمره ساختمان های مسکونی تک واحدی قرار می گیرد و به تازگی به مرحله نیمه نهایی جایزه معمار در سال ۹۶ نیز راه یافته است. این خانه توسط دفتر معماری تااُ و به مدیریت حمید ناصرخاکی و بنفشه درویش طراحی شده است.  به گفته مدیر طراح این پروژه تمام زوایا و قسمت های مختلف این خانه، مفهوم خاصی دارد و هیچ نقطه ای در آن اضافه نیست. توجه به مفهوم واقعی خانه در این سازه مثال زدنی است. در همان نگاه اول هم می توان متوجه تفاوت ذاتی این ساختمان، با بناهای اطرافش شد.
 
به نقل از معمار این پروژه، معنی خانه در شهرهای معاصر و امروزی به آپارتمان های چسبیده کنار هم و ویلاهای جدا افتاده از یکدیگر خلاصه شده است. خیلی زیبا بیان می دارد که خانه امروزه در حد یک پسوند برای نام هایی همچون کارخانه و رودخانه است و آن هویت و هدف اصلی خود را، متاسفانه از دست داده است. فضاهای درونی باز، روشنایی درونی و پیوستگی بین اجزا، از ویژگی های اصلی این خانه بحساب می آیند. در اینجا فضاها پویا هستند و به شیوه ای عالی با ماده و متریال ارتباط برقرار می کنند.
 
نمای آجری سنتی را به وضوح می توان چه در نمای خارجی و چه در نمای خارجی مشاهده کرد. در واقعه آجر در اینجا محوریت اصلی را دارد و حتی نوع و ظاهر آجرها طوری انتخاب شده که گرمی خاصی به کل سازه داده است. احتمالا شما هم در نگاه اولتان به نما، متوجه کم بودن پنجره و بسته بودن نما شده اید اما از نزدیک که نگاه کنید به اصل ماجرا پی خواهید برد. آجرهای حفره دار در جای جای نمای ساختمان تعبیه شده اند و به شیوه ای هنرمندانه نور را با حفظ حریم شخصی، به داخل خانه هدایت می کنند.
 
همانطور که در بالا اشاره کردیم نمای آجری سنتی این ساختمان فقط در جلوه بیرونی خودنمایی نمی کند، فضای داخل نیز از گرمای آجر حداکثر استفاده را می برد. در فضای داخلی، سبک مدرن با رنگ های خنثی مانند سفید و خاکستری حکمرانی می کند. البته رنگ سفید تم غالب خانه را تشکیل می دهد. با توجه به اینکه مقدار زیادی از نور طبیعی به داخل خانه نفوذ می کند، با حضور رنگ سفید شاید فضا خیلی سرد و بی روح بنظر برسد اما اینجاست که رنگ گرم پله ها و دیوارهای آجری و همینطور کفپوش چوبی خود را نشان می دهد.
 
با توجه به پلان خانه در طبقه همکف پارکینگ، استخر، جکوزی، سالن ورزشی و اتاق سرایدار در فضاهای جداگانه قرار گرفته است. از طبقه اول وارد محیط اصلی خانه می شویم، جایی که هال، اتاق نشیمن، راهروی ورودی و آشپزخانه قرار گرفته است. آشپزخانه در ارتفاعی بالاتر قرار گرفته که فرم خارجی خانه هم این موضوع را بخوبی نشان می دهد. پذیرایی و آشپزخانه به وسیله پلکانی آجری بسیار زیبا به یکدیگر متصل می شوند. در طبقه دوم دو عدد اتاق خواب و نشیمن قرار گرفته است، در پشت بام نیز حیاطی برای استراحت در فضای بیرون در نظر گرفته شده است.
خانه، در شهرِ معاصر، در هياهوى آپارتمان هاى كنار هم و اطوارِ ويلاهاى دور از هم ، تنها در حد پسوندى براى نام هايي چون كارخانه و رودخانه باقي مانده است.زمينِ پروژه بيسنگ را ، به خانه تبديل كرديم تا پسْ را پيش بكشيم ، و حكايت معمارانه را به روايت فضا تبديل كنيم. فضاي باز دروني، نور و پيوستگي ، محور مركزى روايت شدند و شخصيتها از پلاستيكِ ماده و متريال به ديناميكِ فضا راه يافتند.
 
دستگاه پله، قهرمان روايت شد و حياط ، معشوقه اش. معشوقه به بالا گريخت و پله، آجر به آجر، فضاها را گشود تا به آغوشش رسد.كوچه به مرز، مرز به توده ، توده به ويد، ويد به آستانه پيوست تا خانه ، داستانش را از جز تا كل ، فرياد زند.از آجرهاي كات شده ، حفره هاي باز و بسته ، پخيِ بادگيروارِ بام و بالكن هاي رو به آسمانِ بي مشرف تا ويدهاي ممتد دروني و بيروني و گودال باغچه ، همگى داستان خانه بيسنگ را ساختند. معماران سلجوقي در سلطانيه، آجر را از نقش رهانده بودند، شهري نزديك به خانه ى بيسنگ كه از نبودِ سنگ ، بيسنگ نشد. از رهايىِ نقش به ديدار آجر شتافت، بى تعارف ، بي اطوار.راوى روايت ، ما نبوده ايم ، بيسنگ ، خود را به درونِ ذهن ما و كارفرما رساند و از آن پس آرام آرام نجوا كرد.
شهرِ معاصر، سرشار از هياهو، نجوا را نمي شناسد، ولى هنوز نجواست كه شهر را خانه مى كند.و....